Od Kiby do Blue

Patrzałem na nią. Rozwiane futro, błyszczące oczy i lekki uśmiech. Stała taka samotna, a śnieg sięgał jej do pasa. Przytuliłem ją. - Gdzie byłaś? - zapytałem z nadzieją, że usłyszę teraz całą opowieść i dowiem się, że będzie przy mnie. Wiatr zawiał mocniej, a lekkie płatki śniegu zawirowały, kręciły się wokół nas, szalały.Z najwyższych czubków zielonych, pokrytych białą częścią nieba i zmęczonych długą i bezcelową tułaczką do słońca świerków wyleciały czarne ptaki niosąc swój śpiew dalej i dalej. Słońce błysnęło zza chmur lekko oświetlając Blue, po czym znów schowało się za gęsta i nieprzebytą pustynią obłoków. Blue patrzyła na mnie, nie wiedziała jak zacząć. Zacząłem domyślać się, że to nie jest łatwa sprawa, jednak zapytałem ponownie... Otworzyła usta, nabrała powietrza i powiedziała:....